Bir Mektup

     Zinciri kırmamak deyimini duymuşsunuzdur diye tahmin ediyorum. Duymamış olmanıza istinaden kısaca anlatmam gerekirse; herhangi bir hedefe ulaşmak istediğinizde yolunuza devam ederken istikrarı elden bırakmamalısınız ki hedefinize istenilen şekilde ulaşın. Bu yüzden zincir metoforu kullanılır ve hayalde canlanan şeye benzetme yapılarak tıpkı kırılan bir zincirin bütününden ayrılıp işlevini yitireceği gibi istenen eylemin de tam zamanında istikrarlı şekilde ara vermeden vazgeçmeden sürekli şekilde yapılması gerekir. Anlaşılmıştır umarım.       Neden anlattığıma gelince de buraya zinciri en azından birkaç güne bir kırmamak adına yazmaya çalışacağım ki belki okuyan bir kişi dahi olursa istediğim amaca ulaşır; bir kalbe bir beyne bir ruha adı her neyse :) dokunur da iyi bir şeye vesile olurum diye...       Aslında zinciri kırmamaktan ziyade insanları kırmamak adına çıktığım hayat yolcuğunda kırıldım da kırıldım. Sonra sust...

⤘ve yine ben merhabalaar Burada kendimi özgür ve hesapsızca karşımdakiyle empati ya da sempati duymadan konuşabileceğim için memnunum. Uzunca bir aradan sonra yine yazmaya karar vermekle iyi ettiğimi düşünüyorum.Niye mi çünkü dünyanın buna ihtiyacı var diye düşünüyorum. Evet şımarıkça ve enaniyetli bulabilirsiniz bu cümleyi fakat dışarıda hele ki bu sanal platformda fazlasıyla bayağı ve yapay samimiyetten damla bulunmayan onca yığın varken benim bir cümlem batmaz diye düşünmekle birlikte eften püften şeyler yazmayacağıma sizi temin ederim.  Haydi başlayalım o halde çekiştirmeye :-) Şimdi bu insanlık nereye gidiyor ya nasıl kurtarabileceğiz diye öğütler sıralayamayacağım zira bu beni aşar. Derdim bugün şu ki biz genç ve genç kalanların hayattan ne umdukları ve buldukları.Hayal kırıklıklarını aşarken etrafımızdakilerle olan iletişimimizi ve genelde bunlar gerçekleşmez ya da istediğimiz gibi olmaz ya biz o durumda hayal kırıklığı yaşar bir depresyondan(bu da ayrı bir konuda değinmem...